کشتی ویلهلم گوست‌لوف پیش از جنگ جهانی دوم و در تابستان سال ۱۹۳۹، پس از پیروزی نیروهای ملی‌گرای اسپانیا به فرماندهی فرانکو، وظیفه داشت تا نیروهای لژیون کندور را از اسپانیا به آلمان بازگرداند.
این کشتی پس از آن و در میان جنگ، همانند یک بیمارستان دریایی به کار گرفته شد و در نخستین ماموریت خود در دریای بالتیک، ۶۵۰ نفر از سربازان زخمی لهستانی را پذیرا شد.
سفر نهایی کشتی ویلهلم گوست‌لوف در واپسین روزهای جنگ دوم، در شب ۳۰ ژانویه ۱۹۴۵، با هدف پیدا کردن شهروندان غیرنظامی، سربازان نیروی دریایی آلمان و بسیاری از زخمیان جنگ که در پروس شرقی به محاصره نیروهای ارتش سرخ درآمده بودند، از بندر گوتن‌هافن به سوی شهر کیل بود. آمار مسافران کشتی عبارت بود از ۱۷۳ نفر خدمه، ۹۱۸ نفر افسر و پرسنل آموزشی و مردان یگان دوم زیردریایی آلمان، ۳۷۳ نفر پرسنل زن کمک رسان، ۱۶۲ نفر سرباز زخمی، و همچنین ۸٬۹۵۶ نفر مهاجر جنگ زده، که در کل شمار آنان نزدیک به ۱۰٬۵۸۲ نفر می‌رسید.
کشتی بخاطر همراه نبودن محافظان کافی، بزودی از سوی نیروهای روسی شناسایی شد و زیردریایی اس-۱۳، به فرماندهی کاپیتان درجه سه الکساندر مارینسکو، سه اژدر به‌سویش شلیک کرد. مسافران کشتی و مهاجرین پس از انفجار با وحشت بسوی قایق‌های نجات روانه شدند. بسیاری از انفجار ناشی از سه اژدر و بسیاری دیگر در آبهای سرد و تاریک دریای بالتیک جان باختند. گزارشهای موجود از تلاش فراوان مادران برای نجات فرزندان و کشتگانی می‌گویند که نتوانسته بودند از جلیقه نجات استفاده کنند. کشتی در کمتر از ۴۵ دقیقه غرق شد و نیروهای آلمانی تلاش کردند تا سایر بازماندگان را نجات دهند. شمار کشتگان برپایه آمار موجود، نزدیک به ۹٬۳۴۳ مرد، زن و کودک است که گویای بزرگترین و بدترین فاجعه دریایی در جهان می باشد.
|
امتیاز مطلب : 17
|
تعداد امتیازدهندگان : 4
|
مجموع امتیاز : 4
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
